W dotychczasowych artykułach dominował temat obniżenia wartości nieruchomości powstałego na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tym miejscu zajmę się kwestią wpływu ustaleń planu miejscowego na linie energetyczne przebiegające przez nieruchomość.
OBOWIĄZEK SKABLOWANIA LINII ENERGETYCZNYCH
W ostatnich latach co raz częściej miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego nakazują skablowanie napowietrznych linii energetycznych. Skablowanie to nic innego jak zamiana linii energetycznej powieszonej na słupach energetycznych na linię w postaci kabli elektrycznych biegnących pod ziemią.
W swoje praktyce spotkałem się z obowiązkiem skablowania linii energetycznych o bardzo rożnych parametrach, zarówno o napięciu 110 kV jak i o napięciu 15 kV. Obowiązek ten jest skierowany do właściciela linii energetycznej, którym jest operator systemu przesyłowego. Bywa jednak, że pomimo wyraźnego nakazu zawartego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego
ROSZCZENIE O ZANIECHANIE NARUSZEŃ
W takiej sytuacji właściciel nieruchomości może wystąpić wobec operatora systemu przesyłowego z roszczeniem o zaniechanie naruszeń prawa własności nieruchomości opartym na art. 222 § 2 k.c. Naruszenie prawa własności nieruchomości polega w tym przypadku na zaniechaniu wykonania nakazu zawartego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Warto zatem dokładnie przeanalizować postanowienia planu miejscowego dotyczące linii energetycznych. Może się bowiem okazać, że istnieje możliwość wyegzekwowania od operatora systemu przesyłowego obowiązku skablowania linii energetycznych przebiegających przez nieruchomość.
{ 2 komentarze… przeczytaj je poniżej albo dodaj swój }
Tylko pytanie czy Rada może taki nakaz w planie w ogóle sformułować. Czy nie stanowi to przekroczenie właściwości organów sporządzających i uchwalających plan.
Warto w tym miejscu zacytować normę art. 35 PlanZagospU tj. Tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. Normą uprawniającą organ do wprowadzenie tego rodzaju rozstrzygnięć jest art. 15 ust. 2 pkt 11 PlanZagospU, co zostało potwierdzone w licznym orzecznictwie np.
Należy także uwzględnić brzmienie art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba, że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. Powyższe oznacza, że jeżeli w planie miejscowym nie zawarto postanowień określających wykorzystanie danych terenów do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, to wówczas z mocy ustawy (art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) tereny te mogą być wykorzystywane w dotychczasowy sposób. Tym samym brak zapisów planu w tej kwestii oznacza potwierdzenie – z mocy art. 35 cyt. ustawy – dotychczasowego użytkowania terenu. Natomiast w sytuacji w której w planie ustalony zostanie inny tymczasowy sposób wykorzystywania terenów niż dotychczasowy, konieczne jest określenie terminu i sposobów takiego wykorzystania terenów. – Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2014 r. II SA/Wr 116/14